Bijna 39…

Een persoonlijke blog wordt dit. Een verhaal over mezelf, mijn leven en mijn gedachtes. M’n dromen en m’n angsten.

Ik word bijna 39, nu zul je zeggen; daar is toch niks bijzonders aan? Voor mij wel. Mijn moeder is namelijk (maar) 39 geworden. In 1990, toen ik vijf jaar oud was, overleed zij aan de gevolgen van kanker. Elke dag mis ik haar een beetje meer, maar vooral afgelopen jaar. Als een berg kijk ik er tegenop om op 12 februari 39 jaar te worden. Dat getal, 39, heeft altijd al een rol gespeeld in mijn leven. Mensen die vragen “hoe oud is je moeder geworden?” bijvoorbeeld, maar ook wanneer ik bij haar graf sta zie ik dat ze maar 39 geworden is. Toen ik vroeger klein was klonk 39 best oud, maar jee… ik ben het nu bijna zelf, ik voel me nog piepjong! M’n moeder is heel jong gestorven dus, iets wat me bijna elke dag bezighoudt. Nu 12 februari nadert houdt het me nog meer bezig, ik wil eigenlijk helemaal geen 39 worden. Het liefst stap ik straks om 12 uur ’s nachts op 11 februari 2023 naar 12 februari 2024, zodat ik 40 wordt. Ik sla het jaar dus liever over zeg maar. En waarom? Omdat ik het gek, raar, bizar en verdrietig vind om 39 te worden. Zij was dat ook, zij is niet ouder geworden dan dat. Dan ben ik straks even oud als haar… Wanneer ik dit typ schud ik met m’n hoofd en biggelen de tranen over m’n wangen, want ik kan het eigenlijk niet eens met woorden omschrijven hoe dat voelt. Wat ik zeg; ik sla het liever over.

Maar… ik ben ook dankbaar dat ik 39 mag worden (ik ga er even vanuit dat ik dat haal ;)). Want ja, elke dag is weer een cadeautje, we hebben het niet voor het zeggen in het leven, dus elk jaar is ook weer een feestje. En ik ben ook zeker dankbaar voor wat ik allemaal meegemaakt heb, de mooie dingen in m’n leven, maar ook de moeilijken en zware momenten. Mijn moeder overleed aan kanker, ik moest dat proces ook doorstaan toen ik 21 was. Naast m’n moeder en mij vecht mijn zus op dit moment tegen deze vreselijke ziekte. Soms lijkt het net of droom ik dit, is het een nachtmerrie waar we in zitten. Mijn zus, 44 nu, ook moeder van 3 kinderen net als mijn moeder… het lijkt wel een horrorfilm…. Naast veel verdriet en angst heeft mijn ziek zijn mij ook heel veel gebracht. Nog steeds geniet ik van elke dag, sta ik stil bij de kleine dingen en doe ik waar ik blij van word. Want… zoals ik al eerder zei; we hebben het niet voor het zeggen. Het leven is vreselijk betrekkelijk en dat besef moeten wij helaas vaak doorstaan.

Alles wat ik meegemaakt heb in mijn leven (hierboven is nog maar een kleine opsomming), doet mij staan waar ik nu sta. Werk, relatie, de kinderen, mijn dromen, mijn doelen… alles gebeurt met een reden, daar ben ik van overtuigd. Ook de zware momenten gebeuren met een reden, hoe moeilijk soms ook. Het brengt je altijd ergens, het leert je iets of het doet je opnieuw kijken naar dingen. Kanker staat een soort van centraal in ons leven, ook mijn vader heeft het gehad. We zijn een gezin met 5 personen en 4 daarvan hebben al tegen deze ziekte moeten strijden. Ik denk wel eens; wanneer houdt het op? Naast alle gedachten probeer ik ook uit het leven te halen wat erin zit. Ook al word ik straks 39, ik zal er doorheen moeten, ik zal dat jaar moeten doorstaan, of ik nu wil of niet.

Afgelopen week zat ik in oude foto’s te bladeren en vond deze bijzonder foto van mijn mem en mij. Op pad, op mooie plekjes, hier in Stavoren. Een foto die me raakte, want wat zou ik haar graag laten zien wat ik nu allemaal doe, waar ik heen mag, wat voor toffe opdrachten ik mag doen en waar ik blij van wordt. Wat zou ik graag met haar kletsen, haar zien lachen of haar stem horen. Ik weet nog maar weinig van haar, ik was natuurlijk nog maar 5 jaar toen ze overleed, maar ik voel haar wel bij me. Elke dag voel ik haar, maar dat fysieke stukje mis ik enorm. Wat zou ze denken? Hoe zou ze zijn? Lijk ik op haar? Mijn zus vertelt me over deze foto dat we allebei zo’n rokje hadden en we daar zo blij mee waren! Dat zijn toch prachtige herinneringen?

Vroeger gingen we dus al naar mooie plekjes toe, mijn vader die graag fotografeerde (van hem heb ik het geërfd ;)), vakanties met de vouwwagen en op zondag altijd toeren in de auto. Die plekjes ontdekken doe ik nu nog steeds en deel ik met jullie. Een bijzonder iets, want wat ik erg leuk vindt mag ik met jullie delen en hopelijk halen jullie daar ook weer plezier uit! Dit werk vind ik echt fantastisch om te doen, ook al word ik straks 39, ik zal alles met jullie blijven delen wat ik doe (super dankbaar voor jullie als volgers!), wat ik denk en wat ik meemaak.

39, ik moet er toch echt aan geloven over een paar weken… Benieuwd wat dat jaar me brengt. Leef!

Liefs, Lydia